کویین نستروم، یک اسکیت باز حرفه ای بود که در یک شهر کوچک در مینه سوتا زندگی می کرد. از وقتی که کویین 10 ساله بود، روی بدن خودش بیش از حد متمرکز شد و معتقد بود که وزن او به طور مستقیم روی توانایی اش برای موفق شدن در یک رشته ی ورزشی بسیار محبوب، تاثیر می گذارد. او روزانه خود را وزن میکرد، برای کنترل خود و فیزیک بدنی اش، مدام درحال تمرین کردن بود و و در مورد شمارش کالری موجود در غذاهایش، بیش از حد هوشیار بود. والدین نستروم، از این تغییرات هشدار دهنده در رفتارهای غذا خوردن وی آگاهی داشتند، به همین سبب هم، یک به پزشک متخصص اطفال مراجعه کردند و قضیه را با او درمیان گذاشتند. پزشک، ضمن تایید کاهش وزن کویین، از والدین وی خواست تا اطمینان حاصل کنند که او شام را با آنها می خورد. " مسائل مربوط به تصویر بدنی که در مورد کویین نستروم به طور بالقوه ای ناامید کننده بود ، تقصیر والدین یا مربی اسکیت او نبود.

نستروم در حالی که به فعالیت اسکیت حرفه ای خود ادامه می داد ، در سن 13 سالگی تشخیص دیابت نوع یک (T1D) را از طرف پزشکان متخصص دریافت کرد. جالب تر، این بود که برادر کوچکتر نستروم نیز دو سال پیش از این اتفاق، تشخیص دیابت گرفته بود که تاثیرات و تبعات منفی اش، بیشتر از همه، گریبان گیر خانواده اش شده بود و آن ها را با چالش های روزمره ی مدیریت دیابت نوع یک مواجه و درگیر کرده بود. وزن او به علت تاخیر در تشخیص، به طور قابل توجهی کاهش یافته بود، و تنها او بود که اوضاع کویین نستروم را به خوبی درک می کرد. پزشک متخصص به او گفت: "من می دانم که شما وزن زیادی از دست داده اید، اما جای نگرانی نیست - به محض شروع کردن مصرف انسولین، همه ی این وزن های از دست رفته، باز خواهد گشت."

پس از شنیدن این سخنان، آن هم از زبان یک متخصص مراقبت های بهداشتی معتبر، نستروم بر این باور بود که انسولین قادر خواهد بود که چربی او را بسازد. او با به عنوان یک اسکیت باز، با پرخوری مبارزه کرد و حال، او می دانست که مصرف انسولین برای حفظ زندگی وی حیاتی می باشد. برای وی، این احتمال خیلی پررنگ بود که انسولین سبب افزایش وزن او می شود و همین حقیقت، از دیدگاه احساسی و فیزیکی، برایش مشکل ساز بود. هنگامی که کویین نستروم در اواخر دهه 1990 تشخیص دیابت نوع یک گرفته بود، لحن و گفته های مورد استفاده ی متخصصان مراقبت های بهداشتی، انحصاری یا فرد محور نبود؛ در واقع، شرایط و اطلاعاتی که ارائه می دادند، شامل حال عموم افراد درگیر با دیابت نوع یک بود. قند خون و گلوکز(گلوکز، منبع اصلی انرژی بدن انسان است ) خون یا "خوب بودند و یا بد، و پزشکان اغلب اوقات، ارتباطات دائمی با بیمار خود نداشتند. روند درمانی دیابت صرفا بر روی اعداد متمرکز شده است، و ارتقاء یک الگوریتم ریاضی برای مدیریت دیابت ، نگرانی نستروم را در مورد تصویر فیزیکی و وزن بدن خود، تشدید کرد.

خانواده اش معتقد بودند که تشخیص دیابت برای کویین، سبب بروز اختلالاتی در خوردن غذا در وی می شود زیرا او به خودش قول داده بود که تنها غذاهای خاصی را در یک برنامه ی تعیین شده از قبل، مصرف کند. در واقع، دیابت ، تنها روی مسائل مربوط به تصویر بدنی وی تاثیر گذاشته بود و به نوعی، روی گلویش پا نهاده بود. البته با توجه به شرایطی که کویین نستروم داشت ، وی، تشخیص دیابت نوع یک خود را به منزله ی یک "مرخصی تشویقی از یک زندان خود ساخته" برای بهبود اوضاع اختلال خوردن خود، قلمداد کرد. پدر و مادر، معلمان و مربیان اش، وی را به سبب عدم علاقه اش به خوردن غذاهای شیرین ستایش می کنند زیرا خوردنی های شیرین، برای "دیابتی " که وی به آن مبتلا بود، مضر هستند. وقتی که نستروم به 20 سالگی رسید، به خودش می گوید: "اوه، من دیابت دارم"، و جالب تر این که، وی معتقد بود که این بیماری، به وی اجازه ی بیشتری برای کم کردن محدودیت های غذایی می داد. اگر او یک قند خون پایین را تجربه کرد، یک حس آزادی به وی دست داد که این اجازه را به او می داد که به مقدار دلخواه، از آب نبات و کوکی ها بخورد، زیرا او تا حدودی، مجاز به خوردن این موارد بود. پس از آن، او از این حرکت خود، احساس گناه کرده و با تلاش های بیشتر و تمرین های بیش از حد، کالری های اضافی را منهدم می ساخت. این گونه، بار دیگر، کویین به طور کامل میزان مصرف مواد غذایی خود را محدود می کند. باید گفت که این چرخه، یک چرخه ی افتضاح توام با حس شرم، گناه و سرزنش خود بود.

دیابت نوع یک و اختلال خوردن

پیچیدگی اختلالات خوردن و دیابت نوع یک:

اختلالات خوردن در ارتباط با دیابت نوع یک ،مسئله ای جدی، پیچیده و تهدید کننده ی بالقوه ی زندگی می باشد. مطالعات نشان می دهند که 36٪ دختران و زنان ، درحال مبارزه با دیابت نوع یک همراه با اختلالات خوردن، و بیش از 30٪ از زنان با گزارش دیابت نوع یک همراه با محدود کردن انسولین به منظور از دست دادن وزن می باشند. این تشخیص دوگانه ی گفته شده، با عوارض جدی پزشکی همراه است.

بدن انسان برای ارسال گلوکز از جریان خون به سلول ها، به انسولین نیاز دارد؛ بنابراین می توان از انسولین، به عنوان سوخت و یا به عنوان منبعی برای ذخیره ی انرژی استفاده کرد. اگر انسولین در دسترس نباشد، از دست دادن انسولین و یا استفاده از انسولین دستکاری شده ، سبب کاهش یافتن سریع وزن بدن و از رفتن گلوکز و مایعات بدن از راه ادرار می شود. کسانی که انسولین را حذف یا محدود می کنند، برای عوارض دیابت طولانی مدت مانند بیماری های قلبی، سکته مغزی، نوروپاتی (آسیب عصبی)، رتینوپاتی (بیماری چشم) و نفروپاتی (بیماری کلیوی) در معرض خطر بیشتری قرار دارند و همچنین، شاهد بروز عوارض کوتاه مدتی به عنوان کتواسییدوز دیابتی( یا DKA ، یک عارضه‌ی جدی دیابت است که می‌تواند منجر به اغماء و مرگ شود) ، که می تواند منجر به بروز اسیدوز متابولیک، کما یا حتی مرگ گردد، هستند.

اختلال خوردن-دیابت نوع یک (یا ED-DMT1 ) :

اختلال خوردن-دیابت نوع یک ، یک اصطلاح بالینی است که برای توصیف فردی که مبتلا به دیابت نوع یک و اختلال خوردن می باشد، استفاده می گردد. (اصطلاح استفاده شده ی "دیابت" معمولا، به طور خاصی اشاره به مصرف نشدن انسولین به اندازه ی کافی به منظور از دست دادن وزن دارد). اختلال خوردن-دیابت نوع یک، انواع علائم اختلال خوردن ، از جمله محدود کردن غذا، نوشیدنی های الکلی و پاک سازی، ورزش کردن بیش از حد ، استفاده ی زیاد از مواد مضر و علائم و موارد دیگر را پوشش می دهد.

به گفته ی محققان، رایج ترین نشانه ها و علایم اختلال خوردن در کسی که به اختلال خوردن-دیابت نوع یک مبتلا است ، به دلیل راحت بودن کاربرد آن، از بین بردن انسولین و دستخوش تغییر قرار دادن، است. به نظر می رسد که کمبود انسولین ، به رغم علائم و نشانه های فوری که دارد، از جمله قند خون بالا یا تشنگی شدید، ادرار مکرر، تفکر هیجانی، خستگی و افسردگی، که سبب می شود فرد، یک احساس خیلی داغان و ناملایمی داشته باشد، می تواند به منزله ی یک معجزه تلقی گردد! افرادی که به اختلال خوردن-دیابت نوع یک دچار هستند و از آن رنج می برند ممکن است بر نحوه ی احساس یا عوارض بالقوه ی مرتبط با گلوکز خون بالا، تمرکز نداشته باشند. در آنها، اختلال خوردن، تمام عمرشان را ا آن ها می گیرد. اگر وزن بدن آن ها افزایش یابد، حذف انسولین اغلب، در اغلب موارد، اولین مسئله است

دانستن علائم و نشانه های کتواسییدوز دیابتی و "انسولین تورمی" 

افرادی که به دیابت نوع یک مبتلا هستند، باید علائم و نشانه های کتواسییدوز دیابتی را که شامل تشنگی بیش از حد، ادرار مکرر، تهوع و استفراغ، سردرگمی، تنفس غیر ریتمیک و ضعف یا خستگی را بیاموزند و از آن ها آگاه باشند و زمانی که در صورت لزوم، به دنبال درمان آن باشند. علاوه بر این موارد گفته شده، ضروری است تا بدانند که افراد مبتلا به اختلال خوردن-دیابت نوع یک ممکن است قادر به حفظ کردن مایعات بدن خود، باشند، زیرا بدن آنها شروع به کم کردن سطح قند خون شان می کند. این مسئله گاهی اوقات تحت عنوان " انسولین تورمی " نامیده می شود و می تواند منجر به افزایش وزن فرد مبتلا بشود. به گفته ی پزشک متخصص ان جبل فدرببری، نویسنده ی کتاب پیشگیری و بهبود پیدا کردن از اختلالات خوردن در دیابت نوع یک ، "افراد مبتلا به دیابت، سزاوار درک این امر هستند که این کاهش وزن، ناشی از کم شدن مایع است و نه" چربی "آنها ! و وضعیت شان در طول زمان، بهبود می یابد. " افراد مبتلا، اغلب می گویند که این نوع افزایش وزن را در گذشته نیز تجربه کرده بودند و پس از مدتی، به وضع طبیعی خود باز گشتند.

طی درمان اختلال خوردن-دیابت نوع یک ، سطح قند خون فرد باید به تدریج، طی یک ماه کاهش یابد. این امر ممکن است به کاهش شدت یا حتی وجود تورم در مبتلایان کمک کند. همچنین به جلوگیری از " False lows" یا داشتن علائم هیپوگلیسمی(شرایطی است که سطح قند خون (گلوکز) شما کمتر از حد طبیعی است. هیپوگلیسمی اغلب مربوط به درمان دیابت است. اما داروهای دیگر و شرایط مختلف - به طور بسیار نادر - می تواند قند خون پایین را در افرادی که دیابت ندارند، ایجاد کنند ) حتی بدون اینکه واقعا کم باشد، کمک کند. به آرامی کم شدن نیز ممکن است احساس کمتری نسبت به فرد تحت درمان داشته باشد.

علائم و نشانه های کتواسییدوز دیابتی و انسولین تورمی

پشتیبانی از کسانی که با دیابت نوع یک و اختلال خوردن غذا دست و پنجه نرم می کنند:

آشا براون، مدیر اجرایی سازمان " ما دیابت هستیم " (WAD) [ یک سازمان غیر انتفاعی اختصاص داده شده به ارائه ی حمایت، آموزش، راهنمایی و امید بخشی به افرادی که با بیماری دیابت نوع یک زندگی می کنند و همچنین، با رفتارهای ناشی از اختلال خوردن ، مبارزه می کنند، اختصاص داده شده است] ، می گوید: " پیدا کردن افرادی که مایل به یادگیری هستند، می تواند بسیار دشوار باشد. فرهنگ "غیرقابل انطباق یا غیرقابل قبول" همچنان زنده و کاربردی است و در دنیای مراقبت از دیابت نیز نقش بسیار بسزایی ایفا می کند و این امر، یک بازدارنده ی عمده برای افرادی است که با این تشخیص دوگانه ی مرگبار، در حال دست و پنجه نرم کردن هستند " . به گفته ی براون، "قضاوت کردن و تحریک یک فرد مبتلا به دیابت نوع یک در مورد خطرات رفتارهای خود، زمانی که آنها با اختلال خوردن نیز مبارزه می کنند، تنها به بروز یک وضعیت فاجعه آمیز تر، ختم می شود." او پس از برداشتن اولین گام ها جهت حرکت به سوی بازیابی اختلال خوردن خود، این سازمان(WAD) را تاسیس کرد.

خدمات ارائه شده توسط WAD عبارتند از: ارجاع بیماران واجد شرایط به خدمات دهندگان و مراکز درمان معتبر ، و حمایت از هر دو گروه درگیر در ماجرا(یعنی هم افرادی که در حال مبارزه با این بیماری هستند و هم خانواده ها و عزیزان و آشنایان این بیماران ). WAD یک برنامه ی آموزشی-بهبودی منحصر به فرد و منابعی که به طور خاص برای افراد مبتلا به دیابت نوع یک و اختلالات خوردن طراحی شده است ، و همچنین آموزش های لازم برای متخصصان مراقبت های بهداشتی را ارائه می دهد.

به گفته ی دکتر گابل فابری، "تاکتیک های ترس و دست و پا زدن های مکرر در مورد رشد و توسعه ی عوارض دیابت بی تاثیر است. به کار بردن این روش ها به جای ابراز مراقبت، همدلی و نگرانی واقعی، ممکن است این احساس را در فرد مبتلا قوت ببخشد که به ناحق توسط اطرافیان، مورد قضاوت قرار گرفته و به اشتباه درک شده است و ممکن است به سکوت و انزوای بیشتر فرد مبتلا منجر گردد. افراد مختلف، باید در مورد آنچه که متوجه آن هستند، صحبت کنند، چرا که آنچه که آنها می بینند، دستخوش تغییر گشته است. نگرانی های خود را در ارتباط با این افراد، مطرح کنید و در مورد چگونگی برقراری اعتماد به نفس و کمک به این افراد، آن ها را حمایت کنید. بیماران نیز باید آن قدر احساس راحتی داشته باشند که بدون واسطه در رابطه با دغدغه ها و مشکلات و شبهه هایشان، با تیم مراقبت های بهداشتی صحبت کنند و شاید همین صحبت های میان این دو گروه، به برنامه ریزی موثر تری جهت کمک به آن ها در طی روند درمان شان، منجر گردد. "

ما دیابت هستیم یا WAD

برنامه ی مربی گری سازمان " ما دیابت هستیم یا WAD " :

برنامه ی مربی گری سازمان " ما دیابت هستیم یا WAD " (با هدف درمان دیابت نوع یک) ، یک سرویس مشاوره ی رایگان همکار در دسترس برای افرادی است که در روند درمان جهت رهایی یا بهبود از اختلال خوردن-دیابت نوع یک هستند. به گفته ی سازمان، "مربیان WAD حمایت هایی ایمن و محرمانه را برای تشویق و هدایت مربیان خود به سمت هدف شان که همانا، رهایی یا بهبود از اختلال خوردن ثابت و دائمی می باشد، انجام می دهند."

" این یک برنامه ی در دسترس برای هر فردی است که چهارده سال سن داردو خواهان یک زندگی سالم، آن هم همراه با دیابت نوع یک به دنبال بهبودی از اختلال خوردن می باشد. شرکت کنندگان با یک مربی آموزش دیده تطابق می یابند و همچنین با مربی خود از طریق فرم های ترجیحی ارتباطی (تلفن، تکست، چت ویدئویی) به صورت هفتگی کار خواهند کرد." برنامه ی Manking WAD، میزان بروز حس انزوای فرد را در مدیریت امور روزمره ی خود، از بیماری مزمن و بهبود اختلال خوردن کاهش می دهد.

طرح درمان کویین نستروم :

بهبود اختلال خوردن نستروم شامل درمان سرپایی ، درمان خانگی، درمان خارج از چارچوب های متداول و مراقبت های انتقالی بود. کویین پس از حضور در مراسم تشییع جنازه ی یکی از دوستان خود که وی نیز در زمان حیات خود، از اختلال خوردن و دیابت رنج می برد، متوجه شد که اگر خودش به خود کمک نکند، نیاز های خود را نشناسد و در زمینه ی مشکلات خود، با متخصصان مراقبت های بهداشتی، به میزان کافی صادق نباشد ، هرگز از بیماری اش بهبود نخواهد یافت. محرک های او هنوز هم کماکان حضور دارند و او به بهبود در زمان گذشته فکر نمی کند. او به آن شرایط نگاه می کند و اراده برای تصمیم گیری در انتخاب کردن بهبودی، هر لحظه بیش از پیش، در او بیدار می شود، زیرا او هرگز نمی خواهد مجددا به راه قدیمی خود که از آن به نتیجه ای نرسیده بود، بازگردد.کویین نستروم همچنان به روند درمان جهت بهبودی از اختلال خوردن خود ادامه می دهد و از خانواده، دوستان و جامعه ی درگیر با دیابت نوع یک برای حمایت از خود وخانواده اش سپاسگزار است. او همچنان در محل زندگی خود، واقع در ایالت مینه سوتا تلاش می کند تا با هزینه های بالای انسولین مبارزه کند. او در طول روند درمان خود، هرگز دست از امیدواری نمی کشد و درحال پیش روی به سمت بهبودی تا حد امکان است.

درباره هوم ویزیت

هوم ویزیت یک استارت آپ فعال در زمینه خدمات پزشکی و مراقبتی در منزل است که به صورت پلتفرمی کار می کند که بیماران را به پزشکان ،پرستاران و فیزیوتراپ ها وصل می کند.هوم ویزیت با همراهی تیمی مجرب و کاربلد، پزشک و فیزیوتراپ و یا متخصص مناسب با وضعیت بیمار را به منزل شما اعزام میکند.

برای مشاوره رایگان با ما تماس بگیرید. 02147629600